Merhaba;
Bugün öğretmenler günü olunca, sabahın birinci saatlerinden beri kendimi ‘öğrenme’ üzerine düşünürken buldum.
Beni düşündüren okullarda öğretilmediğinden kendimizin bir biçimde öğrenmek zorunda kaldığı ve keşke okullarda öğretilseydi de mezun olunca sudan çıkmış balığa dönmeseydik dediğim şeyler.. Neler mi?
Hiç elbet öğretmenlerin başta olmak üzere öğretimin rolü çok büyük ve her bir öğretmene muazzam bir iş yaptıkları için müteşekkirim. İnşallah kıymetiniz daha çok bilinsin sevgili öğretmenler ??
4 yıl evvel basılmış tek kitabım olan ‘Yeni Bir Pencere Aç’ sayfa 173’de şunları karalamışım:
‘İş ömrümde düşe kalka öğrendiğim ve her seferinde keşke bunu bana mezun olmadan okulda öğretselerdi dediğim neler var?
– Karşındakine yanıt vermek için değil, onu uygun anlayabilmek için dinlemek
– Ferdî muvaffakiyetler yerine, birlikte başarmanın kıymetli olduğunu görmek
– En doğrusunu yapıcam yerine, deneyip – yanılacağım, öğrendiklerim beni zenginleştirir diyebilmek
– Kusur yaptığımda, düştüğümde, kararlılıkla ve hevesle yerden kalkabilmek
– Diğerlerinin doğrularını değil, kendi doğrularını yaşayabilmek
– En hoş takdirin kendine duyduğun inanç ve hürmet olduğunu bilmek
– Oburlarının başarmasına katkı sağlamanın faziletini hissetmek
– Bedellerini ve potansiyelini yaşamanın, ne kadar kazandığından daha kıymetli olduğunu anlayabilmek
Ve tahminen de en kıymetlisi:
– Kendi hayatına sonuna kadar sahip çıkarak, ömrünün liderliğini üstlenmek!
Umarım bir gün okullar yanılgı yapmayı, inisiyatif almayı, dayanıklılığı ve ferdî motivasyonu öğretecek..Ve işte asıl o vakit gelecek başkalaşacak!’
4 yıl önce yazdıklarıma bugünkü Pınar’ın çerçevesinden baktığımda aslında biraz da okullara haksızlık ettiğimi düşünüyorum. (Biraz dedim üstüme gelmeyin ?)
Tabi ki okullar bu bahisleri ele alsa harika olur fakat kimi şeylerin maalesef aile, öğretmen ya da öbür bir bilir kişi tarafından öğretilmesi çok güç..
Bunu orta yaş itibariyle kendi hayatımda, oğlumda ve etrafımda deneyim etmiş durumdayım.
Biliyorum ki kimi şeyler öğrenmek için kendi vaktini bekler..
Bazı şeyler yalnızca deneyim ederek öğrenilebilir..
Bazı şeyler için tek öğretmen ‘yaşamın kendisidir.’
Belki denk gelmişsinizdir, geçenlerde Instagram hesabımda şunu paylaşmıştım:
Başkaları tarafından öğretilemeyen ve yalnızca hayatın bize öğretebileceği 6 marifet:
Acı, gerilim, pişmanlık üzere zorlayıcı hislerle başa çıkabilme becerisi
Kendin için yanlışsız bağlantıyı, hakikat insanı bulma ve ilgiyi devam ettirme becerisi
Kendi fikir ve inançlarını sorgulayabilme becerisi
Eleştiriyi göğüsleyebilme ve takdir edilmemeyi kabullenme becerisi
Ego ile öz inanç ortasındaki sonu ayırt edebilme, kişi olarak eşsiz olduğunu ve lakin başka insanların da en az senin kadar ‘özel’ olduğunu kabullenme becerisi
Hatalarını kabul etmek fakat daha da kıymetlisi nasıl telafi edebileceğini kavrama marifeti (Çünkü bazı şeyler sadece özür ile çözülmüyor değil mi?)
Gerçek şu:
Eğer bu ömürde kendimize manalı bir yer edinmek istiyorsak;
düşe – kalka / eğile – büküle / kimi vakit hayatın; kimi vakit bir hocanın, kimi vakit bir kitabın yahut tecrübenin öğretmesine müsaade vermemiz gerekiyor. Ve tabi ki öğrenmeye vakit ayırmamız..
Çünkü hepimiz bugünden başlayıp kendimize yeni bir hayat inşa edebiliriz, lakin bunu ‘öğrenmeden’ yapamayız. Ölene kadar büyümeye devam!
Şimdi:
Eğer bunu tek başınıza yapmak istemiyorsanız ya da nereden başlayacağınızı bir türlü kestiremiyorsanız; Haddini Aş Kulübü’ne katılarak meslek ve girişimcilik seyahatinizde dayanak alabilirsiniz.
Bora yahut benden teğe bir mentorluk alıp, kulüp üyelerine özel eğitimlere katılıp, topluluktan fikir alıp manalı bir network kurarak bir öğrenme seyahatine çıkabilirsiniz.
Eğer:
Her gün yeni bir şey öğrenmek, bir hususta derinleşmek ya da bir şeyi pekiştirmek için günde yalnızca 45 dakikanızı ayırırsanız, mükemmel bir dönüşümü başlatmış olacaksınız. Bu mevzuda size kelam veriyorum.
Bitirirken; tüm öğretmenlerimize, ailemize, etrafımıza ve hayatın kendisine öğrenmemize vesile oldukları için teşekkür etmek istiyorum.
Muhteşem bir gün olsun ?
Sevgiler.
Linkledn
Web
